งานที่ปรึกษา คือ งานบริการทางวิชาการ ซึ่งไม่ใช่งานที่มีลักษณะเป็นงานประจํา ได้แก่ งานประเภทต่าง ๆ ดังต่อไปนี้

อย่างไรก็ตาม การว่าจ้างที่ปรึกษาจะต้องคํานึงถึงการใช้บุคลากรของหน่วยงานที่มีอยู่ให้เป็นประโยชน์ให้มากที่สุดเท่าที่จะทําได้ และจะต้องคํานึงถึงการพัฒนาความรู้ความสามารถของบุคลากรของหน่วยงานด้วย ทางหนึ่งที่อาจทําได้ คือ การว่าจ้าง ที่ปรึกษาให้ทํางานร่วมกับบุคลากรของหน่วยงาน ในกรณีนี้ หน่วยงานจะมีบุคลากรพร้อมในหลายด้าน แต่อาจขาดผู้ที่มีประสบการณ์มากพอที่จะเป็นหัวหน้าคณะทํางาน หรือขาดผู้ที่มีความรู้ความเชี่ยวชาญเฉพาะด้าน

การว่าจ้างที่ปรึกษาอิสระ มีข้อดีตรงที่การว่าจ้างทําได้เร็วกว่าการว่าจ้างที่ปรึกษานิติบุคคลและอัตราค่าตอบแทนต่ำกว่า โดยทั่วไป สําหรับบุคคลที่มีความรู้ความสามารถระดับเดียวกัน อัตราค่าตอบแทน (Remuneration) ของที่ปรึกษาอิสระที่ไม่สังกัดองค์กรใดจะต่ำกว่าอัตราค่าตอบแทนของที่ปรึกษาที่เป็นนิติบุคคลมาก (อัตราค่าตอบแทน ได้แก่ เงินเดือน บวกค่าใช้จ่ายหรือค่าโสหุ้ย และกําไร) ทั้งนี้เพราะที่ปรึกษาอิสระมีค่าโสหุ้ย (Overhead Costs) ต่ำกว่าที่ปรึกษานิติบุคคลมาก เมื่อเทียบกับที่ปรึกษานิติบุคคล

ถึงแม้การว่าจ้างที่ปรึกษาอิสระจะเสียค่าใช้จ่ายน้อยกว่า แต่มีข้อจํากัดตรงที่ไม่สามารถจะใช้สําหรับภารกิจที่ต้องการที่ปรึกษาหลายคนทํางานร่วมกันเป็นทีม ดังนั้น โดยทั่วไป การว่าจ้างที่ปรึกษาอิสระจะมีความเหมาะสมในกรณีที่ภารกิจที่จะให้ที่ปรึกษาดําเนินงานต้องการที่ปรึกษาเพียงคนเดียว ลักษณะของงานประเภทนี้ ได้แก่ การว่าจ้างผู้เชี่ยวชาญให้ทําหน้าที่ให้คําปรึกษาแนะนํา (Advisor) แก่เจ้าหน้าที่ในหน่วยงานหรือให้ทําการศึกษาวิเคราะห์เรื่องใดเรื่องหนึ่งร่วมกับเจ้าหน้าที่ของหน่วยงาน หรือที่ปรึกษาอื่นที่หน่วยงานได้ว่าจ้างมา การว่าจ้างที่ปรึกษาอิสระหลายๆ คนให้มาทํางานร่วมกันจะยุ่งยากในทางปฏิบัติ เนื่องจากเพิ่มภาระในการคัดเลือกที่ปรึกษาและบริหารสัญญาและเสี่ยงต่อความล้มเหลวในการดําเนินภารกิจได้หากกลุ่มที่ปรึกษาอิสระ มีปัญหาในด้านการประสานงาน

ถึงแม้นโยบายของรัฐบาลต้องการให้ใช้ที่ปรึกษาไทยแต่การว่าจ้างที่ปรึกษาต่างประเทศอาจมีความจําเป็นในบางกรณีได้แก่

บริษัทที่ปรึกษาต่างประเทศเรียกค่าตอบแทนในอัตราที่สูงมาก ทั้งเจ้าหน้าที่ที่เป็นคนไทยและชาวต่างประเทศ ดังนั้น การว่าจ้างบริษัทที่ปรึกษาต่างประเทศจึงต้องพิจารณาความเหมาะสมและความคุ้มค่าอย่างรอบคอบ